Ciarko PBS Bank Sanok – klub hokejowy z siedzibą w Sanoku występujący od 2011r w rozgrywkach polskiej ekstraligi PLH.

Pierwotnie założony został w 1958 roku przez miejscowych miłośników hokeja na lodzie jako sekcja ZKS Stal Sanok (klubu sportowego działającego od 1946 roku). W późniejszym czasie zespół występował pod nazwami: STS Autosan Sanok oraz SKH Sanok. Nazwę KH Sanok przyjęto w 2002 roku, zaś w 2008 roku klub zyskał sponsora tytularnego i przemianował nazwę na Ciarko KH Sanok.

Mecze w Sanoku rozgrywano od 1965 roku do sezonu ligowego 2005/2006 na lodowisku Torsan. Począwszy od sezonu 2006/2007 sanockiemu hokejowi służy nowoczesna hala widowiskowo-sportowa Arena Sanok.

Pełna nazwa: ”Ciarko PBS Bank Sanok Sp. z o.o.”

Rok założenia: 2011 (pierwotnie 1958)

Barwy: czerwono - biało - niebieskie

Siedziba Klubu: ul. Królowej Bony 4, 38-500 Sanok    email:khsanokzakmlodszy@gmail.com   

Rada Nadzorcza (Ciarko PBS Bank Sanok): Lesław Wojtas (PBS Bank), Ryszard Ziarko (CIARKO),

Paweł Kowalski(SANDECO), Artur Wołczański(U.M. Sanok), Józef Folcik (KH Sanok)

Prezes Zarządu (Ciarko PBS Bank Sanok): Piotr Krysiak

I - Trener: Stefan Mikesz 

Kierownik Drużyny – Jerzy Hućko    Lekarz: dr Marek Wojnarowski     Masażysta: Tomasz Jędruszczak

Kapelan drużyny: Franciszkanin o. Piotr Marszałkiewicz

Trenerzy grup młodzieżowych:

Junior Młodszy : I – trener Jan Novak

Młodzik :   I – trener Krzysztof Ząbkiewicz

Żak Starszy : I – trener  Peter Zachar 2-Dawid Hućko

Żak Młodszy : I – trener Peter Zachar 2- Dawid Hućko

Lodowisko: Arena Sanok

Pojemność obiektu: 4000

Historia klubu 
Robotniczy Klub Sportowy (RKS) Sanoczanka Sanok (1958–1960)
Zakładowy Klub Sportowy (ZKS) Stal Sanok (1960–1991)
Sanockie Towarzystwo Sportowe (STS) Sanok (1991–1999)
STS “Autosan” Sanok (1994–1999)
Sanocki Klub Hokejowy (SKH) Sanok (1999–2001)
Klub Hokejowy (KH) Sanok (od 2001)
“Ciarko” KH Sanok (od 2008)

Ciarko PBS Bank KH Sanok Sp.z o.o. (od 2011)

Historyczne nazwy:

Stal Sanok
W 1958 roku z inicjatywy miejscowych sympatyków hokeja na lodzie powstała sekcja klubu ZKS Stal Sanok.
Drużyna ta pod kierownictwem Władysława Jasiewicza rozgrywała spotkania towarzyskie z okolicznymi drużynami m.in. z Krosna, Przemyśla, Rzeszowa, Jarosławia. Wprawdzie były to rozgrywki amatorskie, jednak prowadzone były w ramach rozgrywek III ligi. Stawką tych pojedynków było Mistrzostwo Województwa. Z upływem lat sanoczanie wprawdzie zdominowali te rozgrywki, jednak w walce o awans do II ligi przegrywali systematycznie z zespołami z okręgu krakowskiego i katowickiego.
Sekcja została rozwiązana w 1961 roku. Dalsze problemy pojawiły się, gdy w 1962 roku na miejscu dotychczasowego naturalnego lodowiska postanowiono wybudować hotel (późniejszy “Dom Turysty”). W tym czasie podjęto decyzję o budowie sztucznego lodowiska, którego wykonawcą była Sanocka Fabryka Autobusów “Autosan”. Budowę rozpoczęto w 1961 roku – w tym samym, w którym ponownie reaktywowano sekcję hokeja na lodzie. Drużyna została zgłoszona do rozgrywek ligi okręgowej w sezonie 1965/66 i pod szyldem Stal Sanok uplasowała się na 3. miejscu.

W latach 1967-1970 zespół Stali rywalizował w rozgrywkach klubowych z takimi drużynami jak Czuwaj Przemyśl, JKS Jarosław, Karpaty Krosno czy Glinik Gorlice. W 1968 roku oddane do użytku zostało sztuczne lodowisko przy ul. Mickiewicza w Sanoku (oficjalne otwarcie nastąpiło w listopadzie), jednak spotkania ligowe rozgrywane były sporadycznie. Główną przeszkodą były złe warunki atmosferyczne.

W sezonie 1969/70 hokeiści Stali wywalczyli w rozgrywkach ligowych pierwszą lokatę, która uprawniała do walki w barażach o awans do II ligi. Spora w tym zasługa trenera Józefa Kurka, którego działaczom Stali udało się pozyskać z zespołu Podhale Nowy Targ (współpracę z tym klubem działacze Stali nawiązali w 1967 roku). Wkrótce jednak Józef Kurek został asystentem trenera reprezentacji Polski, Anatolija Jegorowa. Niemniej jednak w niedługim czasie działaczom Stali udało się pozyskać kolejnego trenera z Nowego Targu – Mieczysława Chmurę (zwanego “ojcem sanockiego hokeja”). Wraz z nowym szkoleniowcem do Sanoka przybyła także grupa kilku zawodników, którzy zostali wypożyczeni do Stali z Nowego Targu. Wzmocnienia te dosyć szybko zaowocowały dobrymi wynikami w rozgrywkach ligowych. Sanoczanie m.in. dwukrotnie rozgromili Karpaty Krosno (odpowiednio 20:1 i 18:2), Czuwaj Przemyśl (17:1 i 6:0). Wprawdzie podopieczni trenera Chmury bezproblemowo zwyciężyli w rozgrywkach ligowych, jednak w walce o awans do II ligi musieli jeszcze uznać wyższość drużyn: Dolmelu Wrocław, Elektro Łaziska i Polonii Bytom.
W 1970 roku z drużyny odszedł trener Chmura, a jego miejsce zajął były reprezentant Polski, Andrzej Wołkowski. Rok później (sezon 1970/71) z rozgrywek ligowych wycofały się drużyny z byłego województwa rzeszowskiego i w tej sytuacji zespół Stali Sanok został zgłoszony do rozgrywek okręgu krakowskiego.
Do zespołu dołączyło kilku zawodników z Podhala oraz Wisły, a także z Cracovii Kraków. Wzmocniona kadrowo drużyna Stali wywalczyła wicemistrzostwo okręgu i dzięki temu uzyskała awans do turnieju barażowego, którego stawką był awans do II ligi. Hokeiści Stali w swojej grupie eliminacyjnej rywalizowali z zespołami Elektro Łaziska, LZS Czarny Dunajec oraz Podhale II Nowy Targ. O awansie decydować miał ostatni mecz, w którym Stal zmierzyła się z zespołem Elektro (w Łaziskach górą byli gospodarze, którzy wygrali 7:5). W meczu rewanżowym, który rozegrany został w Sanoku po dwóch tercjach goście z Łazisk prowadzili 6:3 i byli o krok od awansu. W ostatniej odsłonie sanoczanie zagrali jednak koncertowo, wygrywając ostatecznie 10:6 i tym samym zapewniając sobie historyczny awans do II ligi. W sezonie tym kadrę Stali tworzyli: Ryszard Giera i Zbigniew Baran (bramkarze), Mieczysław Ćwikła, Adam Łakus, Tadeusz Glimas, Witold Szlendak, Franciszek Bryniarski (obrońcy) oraz Tadeusz Radzki, Tadeusz Garb, Wojciech Mrugała, Jan Paszkiewicz, Zbigniew Krawczyk, Zbigniew Buczek, Jan Łakus, Jan Błażowski (napastnicy).
W inauguracyjnym sezonie w II lidze (1971/72) Stal zajęła czwarte miejsce, w kolejnym na piąte, w 1973/74 także piąte. Trenerem był wówczas Jozef Stock, a drużyna regularnie była wzmacniana wychowankami Podhala. W sezonie 1974/75 Stal zajęła trzecie miejsce w II lidze. Pomimo gry utalentowanych zawodników w barwach sanockiego zespołu, najskuteczniejszym graczem Stali był regularnie sanoczanin – Jan Paszkiewicz.
Kolejny sezon przyniósł historyczne rozstrzygnięcie – w 1976 roku hokeiści z Sanoka (trenowani przez Tadeusza Bujara) uzyskali historyczny awans do I ligi. Królem strzelców był ponownie Jan Paszkiewicz. W składzie zespołu, który wywalczył awans do I ligi, byli: Jan Paszkiewicz (26 lat), Stanisław Zapała (26), Mieczysław Ćwikła (25), Kazimierz Szostak (20), Tomasz Zieliński (18), Zenon Borowik (22), Stanisław Vogel (21), Franciszek Rekucki (21), Kazimierz Iskrzycki (24), Tadeusz Garb (27), Kaziemierz Mrugała (25), Franciszek Pajerski (27), Czesław Radwański (19), Adam Wilusz (21), Zbigniew Buczek (24), Jan Mrugała (26), Wojciech Mrugała (25), Jan Łakus (28), Andrzej Bielec (19).

Był to jednak tylko jednoroczny epizod w najwyższej klasie rozgrywkowej. W rundzie rewanżowej drużynę prowadził Kazimierz Bryniarski. Sezon 1976/77 Stal zakończyła na przedostatnim 11. miejscu i już po roku gry w I lidze została zdegradowana do II ligi. Najskuteczniejszym sanockim zawodnikiem był raz jeszcze Jan Paszkiewicz, który na pierwszoligowych taflach zdobył 31 bramek. Poza najwyższą klasą rozgrywkową drużyna występowała niezmiennie przez następnych kilkanaście lat.
W sezonie 1978/1979 II ligi klub zajął 5. miejsce, w sezonie 1979/1980 6. miejsce, w sezonie 1980/1981 7. miejsce, w finałach sezonu 1981/1982 3. miejsce, w 1982/1983 4. miejsce w Grupa Południowej II ligi
STS Sanok
Na kolejny awans sanoczanie czekali 15 lat. W barażach o grę w ekstraklasie w 1992 roku zespół z Sanoka, już pod nową nazwą STS Sanok, walczył ze Stoczniowcem Gdańsk. Obie drużyny miały do rozegrania cztery mecze. Pierwsze dwa spotkania rozegrano w Gdańsku i padły w nich dwa remisy (3:3 oraz 6:6). Dwa kolejne spotkania odbyły się w Sanoku. Pierwszy mecz wygrali gdańszczanie 3:1. Decydujący czwarty mecz zakończył się zwycięstwem sanoczan 9:0. Tym samym awans klubu z Sanoka do I ligi stał się faktem. Przegrany w barażach Stoczniowiec również dostąpił gry w ekstraklasie, gdyż zajął w niej ostatecznie miejsce drużyny Zofiówka Jastrzębie, która w międzyczasie wycofała się z rozgrywek.
W premierowym sezonie 1992/1993 STS Sanok był rewelacją rozgrywek i ostatecznie zajął w nich piąte miejsce. W trakcie sezonu w Sanoku zorganizowano mecz z byłymi gwiazdami reprezentacji ZSRR, które STS sensacyjnie wygrał 5:4 (3 gole w tym meczu zdobył Adrian Krzysztofik, obecnie gracz HC GKS Katowice).
Dwa kolejne sezony nie były już jednak tak udane, choć drużyna nadal była ważną siłą w lidze. W sezonie 1993/1994 roku po I rundzie drużyna zajmowała szóste miejsce, następnie grupę 5-10 ukończyła na siódmej pozycji, awansując do fazy play-off. W 1/4 finału STS stawił duży opór ówczesnym wicemistrzom Polski, Unii Oświęcim w stosunku 2:3 (w meczach 1:4, 5:4, 2:8, 5:4, 3:5). Ostatecznie STS uplasowało się na na siódmym miejscu w klasyfikacji końcowej sezonu.
W sezonie 1994/1995 zespół ukończył ligę na dziewiątym miejscu. W jego trakcie 23 stycznia 1995 roku drużyna z Sanoka została dotknięta tragedią – autobus, którym hokeiści wracali z meczu w Sosnowcu uległ wypadkowi w miejscowości Gniewoszówka, w wyniku którego zginęli trzej pasażerowie, w tym jeden hokeista: Piotr Milan, czołowy napastnik STS-u.
W sezonie 1995/1996 zespół prowadzony przez rosyjskiego trenera Uładzimira Katajewa świetnie rozpoczął rozgrywki. Pierwszy etap w grupie A zakończył na drugim miejscu, potem było już gorzej – w grupie 1-6 drużyna zajęła 5. miejsce. W I rundzie play-off sanoczanie zmierzyli się z TTH Metron Toruń i ulegli w stosunku 0:2 (w meczach 2:5, 4:5). Ostatecznie STS zajął 5. miejsce w klasyfikacji końcowej.
W sezonie 1996/1997 klub po dokonaniu znaczących wzmocnień zakończył I rundę na wysokim czwartym miejscu. W ćwierćfinale rozgrywek drużyna spotkała się z TTH Toruń – rywalizacja tych drużyn była jednocześnie rewanżem za poprzedni sezon. W Sanoku STS wygrał pewnie 10:4, jednak w rewanżu równie zdecydowanie zwycięstwo odnieśli torunianie, zatem decydujący był trzeci mecz. 1 marca 1997 sanoczanie wygrali spotkanie 4:2 a całą rywalizację 2:1. Tym samym odnieśli historyczny sukces, po raz pierwszy awansując do najlepszej czwórki w kraju. W półfinale STS zmierzył się z Podhalem Nowy Targ, ulegając w stosunku 2:3 (w meczach 3:4, 4:3k., 5:3, 1:5, 7:2). Następnie w walce o brązowy medal zespół przegrał z ekipą KKH Katowice 1:3 (1:5, 4:2, 1:2k., 0:3).
W kolejnym sezonie 1997/1998 hokeiści z Sanoka początkowo wygrali grupę C, a następnie zajęli wysokie trzecie miejsce w II fazie (grupa 1-6). Jednakże następnie w I rundzie fazy play-off ulegli niżej notowanemu Stoczniowcowi w stosunku 1:3 (w meczach 2:4, 5:3, 2:3, 2:3 k.) i ostatecznie zakończyli sezon na szóstej pozycji. W sezonie 1998/1999, w związku z problemami finansowymi, drużyna z trudem obroniła się przed spadkiem.
SKH Sanok
W sezonie 1999/2000, już pod nazwą SKH Sanok zespół powtórzył sukces z sezonu 1996/1997, grając o brązowy medal i zajmując ostatecznie 4. miejsce. W fazie play-off wyeliminował drużynę GKS Tychy (3:1), zaś w 1/2 finału uległ Unii Oświęcim (1:2). W walce o brązowy medal SKH Sanok przegrało z ekipą KTH Krynica (1:3). Rok później, w sezonie 2000/01, sanoczanie przystąpili już do walki o utrzymanie (ze Stoczniowcem Gdańsk), jednak po pierwszym przegranym meczu drużyna nie stawiła się już na dwa kolejne do Gdańska, tym samym została zdegradowana o klasę niżej.
KH Sanok
W sezonie 2001/2002 pierwszej ligi sanoccy hokeiści już jako KH Sanok zajęli czwarte miejsce, a w sezonach 2002/2003 i 2003/2004 ocierali się o awans do ekstraligi. Przed sezonem 2004/2005 w związku z wycofaniem z rozgrywek drużyny Orlika Opole KH Sanok zagrał w barażach o awans do ekstraklasy ze spadkowiczem z ekstraligi KTH Krynica. Drużyna z Sanoka wygrała mecz 7:4 i po czterech latach absencji ponownie przystąpiła do rozgrywek w ekstralidze. Po rundzie zasadniczej zespół zajmował siódme miejsce, po meczach o miejsca 5.-8. drużyna zagrała o utrzymanie z GKS Katowice. W Sanoku gospodarze przegrali pierwszy mecz 4:2, następnie ulegli także w Katowicach 3:2, w rezultacie przegrywali już 2:0 w serii i spadek stawał się coraz bardziej prawdopodobny. Trzeci mecz Sanok wygrał 2:0, a czwarte spotkanie w Katowicach KH wygrał 4:2 i o losach rywalizacji miał zdecydować ostatni mecz w Sanoku. Do ostatecznego rozstrzygnięcia spotkania oraz całej serii potrzebna była dogrywka. W 63. minucie decydujący o wyniku strzał oddał Maciej Mermer – tym samym drużyna KH Sanok utrzymała się w ekstralidze.
W sezonie 2005/2006 zespół ponownie grał o utrzymanie, tym razem ze Stoczniowcem Gdańsk. KH Sanok przegrał rywalizację play-out 3:2 i spadł po raz kolejny do I ligi. Mimo degradacji hokej na lodzie w Sanoku pozostał jednak na poziomie ekstraligowym, jako że PLH została rozszerzona do 10 zespołów, w związku z czym sanoczanie powiększyli grono drużyn w ekstraklasie.
Przed nowym sezonem otwarta została nowa hala, Arena Sanok, która zastąpiła wysłużony obiekt Torsan. W sezonie 2006/2007 KH Sanok również nie potrafił nawiązać walki z najlepszymi i na jego koniec znów zmuszony był do walki o utrzymanie, tym razem z drużyną KTH Krynica, która w sezonie zasadniczym prezentowała się o wiele lepiej od sanoczan i była faworytem fazy play-out. W pierwszym meczu do rozstrzygnięcia konieczne były rzuty karne. Po ośmiu kolejkach nie padły bramki i wynik brzmiał 0:0. W dziewiątej serii Maciej Mermer trafił do siatki i dał wygraną sanoczanom. Mecze nr 2 i 3 odbyły się w Sanoku i zakończyły się pewnymi zwycięstwami KH odpowiednio 5:0 i 5:3. Prowadząc w rywalizacji z KTH 3:0, drużyna udała się na czwarty mecz do Krynicy, licząc na zakończenie serii. Kibice z Sanoka przybyli do zdrojowego miasta w liczbie szacowanej na ponad 500 osób (co stanowi najliczniejszy udział sanockich sympatyków w meczu wyjazdowym[14]. Mecz zakończył się jednak zwycięstwem kryniczan 3:1 – potrzebne było zatem piąte spotkanie, wygrane już przez sanoczan 3:1. Raz jeszcze utrzymanie w ekstralidze stało się faktem.
W sezonie 2007/08 początkowe zwycięstwa z GKS Tychy 0:5 (walkowerem), z Cracovią 5:2 czy z Podhalem sprawiły, że po I rundzie sezonu zasadniczego Sanok zajmował drugie miejsce. Później zawodnicy nie grali już tak skutecznie jak w I rundzie. W trakcie sezonu zwolniony został trener Andrzej Słowakiewicz, a jego miejsce zajął słowacki trener Jozef Čontofalský. Po zakończonym sezonie zasadniczym przyszła pora na play-offy. W nich Sanok zmierzył się z GKS Tychy, przegrywając 0:3, zaś całe rozgrywki zakończył na ósmym miejscu.
Ciarko KH Sanok
W sezonie 2008/2009 sanocki klub obchodził jubileusz 50-lecia swojego istnienia. Po słabej dyspozycji w sezonie zasadniczym, pomimo zmian w składzie (w trakcie rozgrywek nastąpiła wymiana czterech obcokrajowców, zaś słowackiego trenera Josefa Čontofalskiego zastąpił jego rodak Ľubomír Roháčik), zespołowi nie udało się awansować do fazy play-off. Mecze o utrzymanie KH Sanok rozegrał z Polonią Bytom i rozstrzygnął je na swoją korzyść. W trakcie tego sezonu klub zyskał sponsora tytularnego w postaci sanockiej firmy “Ciarko”, produkującej okapy kuchenne.
Do nowego sezonu 2009/2010 zespół przygotowywany pod kierunkiem rosyjskiego szkoleniowca, Wiktora Jakimowa, jednakże tuż przed startem rozgrywek zakończono współpracę z nim oraz sprowadzonym przez niego zawodnikom z Rosji, którzy nie spełnili oczekiwań zarządu klubu, jak i kibiców. Drużyna rozpoczęła ligę pod okiem słowackiego szkoleniowca Jozefa Skokana, lecz także on nie zdołał osiągnąć oczekiwanych sukcesów i w trakcie sezonu został zastąpiony przez Ľubomíra Roháčika, który tym samym po raz drugi podjął się trenowania sanockich hokeistów. Po pierwszym etapie rozgrywek i podziale ligi KH Sanok znalazł się w słabszej Grupie B. Bilans meczów nie pozwolił jednak na zakwalifikowanie się do rundy play-off i sanoczanom pozostała walka o utrzymanie w ekstralidze. W jej ramach drużyna walczyła kolejno z 1-ligowymi zespołami Legii Warszawa, HC GKS Katowice rozstrzygając rywalizację play-down na swoją korzyść. Ostatecznie sanoczanie zmierzyli się z KTH Krynica o 9. miejsce w sezonie 2009/10. wygrało tę rywalizację i zajęli przedostatnie miejsce w rozgrywkach PLH. Jednocześnie rozwiązano kontrakt z trenerem, Ľubomírem Roháčikiem.
Przed nowym sezonem 2010/2011 klub poczynił znaczące wzmocnienia. Zaangażował m.in. duet trenerski Milan Jančuška wraz z asystentem Markiem Ziętarą, prowadzący dotąd Podhale Nowy Targ. Już po kilku miesiącach, 29 grudnia 2010 w Oświęcimiu, drużyna wywalczyła pierwszy w historii Sanockiego hokeja Puchar Polski, pokonując w finale zespół Aksam Unii Oświęcim. Po rundzie zasadniczej sezonu 2010/11 drużyna uplasowała się na piątej pozycji, w rywalizacji play-off została wybrana do pary przez JKH Jastrzębiei przegrała tę rywalizację w stosunku 2:4 W rywalizacji o miejsca 5.-8. KH Sanok zwyciężył najpierw Zagłębie Sosnowiec, zaś w batalii o 5. miejsce uległ MMKS Podhale Nowy Targ i ostatecznie zajął 6. pozycję w tabeli końcowej .
Spółka prawna CIARKO PBS BANK SANOK Sp. z o.o.

17 czerwca 2011 zapadła decyzja Urzędu Miasta Sanoka o przyłączeniu się urzędu miasta do nowo powstającej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w którą ma przekształcić Klub Hokejowy, do 2011 działający jako stowarzyszenie. Spółkę stworzą cztery podmioty – urząd miasta, klub oraz strategiczni sponsorzy – Podkarpacki Bank Spółdzielczy oraz firma Ciarko. Miasto Sanok ma odpowiadać za utrzymanie i bezpłatne użyczenie obiektów koniecznych do prowadzenia klubu (znajdujące się na lodowisku Arena Sanok). Działalność finansową będzie zapewniać bank PBS i firma Ciarko, którzy wejdą do spółki z jednakowym aportem finasowym. Stosowne porozumienie ma zostać podpisane do końca czerwca 2011. 30 czerwca 2011 aktem notarialnym została zawiązana Rada Nadzorcza spółki. Tworzą ją Wojciech Blecharczyk (burmistrz Sanoka), Ryszard Ziarko (prezes firmy Ciarko), Lesław Wojtas (prezes PBS Banku) i Piotr Krysiak (prezes Klubu Hokejowego). Nowa forma prawna ma działać pod nazwą Ciarko PBS Bank Klub Hokejowy Sanok spółka z o.o., jednak początkowo klub działa w formie stowarzyszenia.

5 października 2011 po 10 kolejkach ligowych (w tym 4 porażkach) trener Milan Jančuška podał się do dymisji, a jego miejsce zajął dotychczasowy asystent Marek Ziętara. Jego podopieczni od 18. kolejki drużyna była liderem tabeli PLH. Równolegle drużyna zaklasyfikowała się do turnieju finałowego Puchar Polski 2011/2012, a Sanok został wybrany gospodarzem tej imprezy w dniach 28-29.12.2011. Drużyna pokonała w półfinale ComArch Cracovię 3:1, a w finale Aksam Unię Oświęcim 3:2 w rzutach karnych i tym samym zdobyła Puchar Polski powtarzając osiągnięcie sprzed roku. W lidze zespół pozostawał na pozycji lidera i w ostatniej rundzie rundy zasadniczej zapewnił sobie pierwsze miejsce przed fazą play-off. W rywalizacji półfinałowej drużyna z Sanoka pokonała JKH GKS Jastrzębie w stosunku 4:0 (w meczach 4:3 u siebie, 1:2 i 0:2 na wyjeździe i 4:1 ponownie w Sanoku) i tym samym 25 lutego 2012 po raz pierwszy w historii klubu awansowała do finału Mistrzostw Polski. W finale PLH sanoczanie zmierzyli się z aktualnym wówczas obrońcą tytułu, ComArch Cracovią. W ciągu siedmiu dni rozegrano 5 spotkań, w których Sanok okazał się lepszy (w stosunku 4:1, w meczach 3:2 d., 2:5, 3:2, 4:2, 5:1) i tym samym 14 marca 2012 wywalczył pierwsze w 54-letniej historii klubu Mistrzostwo Polski. Sezon 2011/12 drużyna z Sanoka zakończyła dubletem trofeów krajowych w Polsce. Po zakończeniu sezonu nie przedłużono umowy z trenerem Markiem Ziętarą. W kwietniu 2012 nowym trenerem został Słowak Milan Staš, a jego asystentem Marcin Ćwikła. 10 listopada 2012 roku z klubu odszedł trener Staš. Od 12 listopada 2012 roku trenerem został jego rodak, Štefan Mikeš. W dniach 23-25 listopada 2012 roku zespół zadebiutował w europejskich pucharach, uczestnicząc w turnieju III rundy Pucharu Kontynentalnego w sezonie 2012/2013, organizowanym w norweskim mieście Stavanger. Sanoczanie przegrali wszystkie trzy mecze grupowe (z gospodarzami, mistrzem Norwegii Stavanger Oilers 4:7, mistrzem Białorusi Mietałłurgiem Żłobin 3:5 oraz mistrzem Kazachstanu Bejbarysem Atyrau i zostali wyeliminowani z rozgrywek.